ግጥም - Page 4

ተጅብ አፍ አህያ  ተቀበሮ ሽል ውስጥ የሚመኝ በግን፣ ተእባብ እንቁላልም ሲጠብቅ የሚውል የእርግብ ጫጩቶችን ጅላንፎና ሆዳም ደማገጎ ምሁር ገደለ አገሪቱን፡፡ እንደ ዘፍጥረቱ በእባብ ተመስሎ በእግሩም እየሄደ፣ ምላሱን አትብቶ መርዝ በማር ለውሶ የመለኮትን ቃል እየተናገረ፣ የመጣን ሳጥናኤል እንደ ሄዋን አዳም አምኖ ያዳመጠ፣

አማራ ሊገል፣ በሜንጫ ቆርጦ ሸኔ ተብሎ ስሙን ለውጦ ዐብይ መጣ ዓይኑን አፍጦ ወይ መሸሸጊያ ትንሽ ቁጥቋጦ፡፡ ተሸሽገህስ የታባክ ልትደርስ? እንኳን ቁጥቋጦ መኖርያ የሰስ ብትገባም እንኳን እግዚአብሔር መቅደስ እዚያው ያርድሃል አፍኖ በጭስ፡፡ ይልቅ

መለኮት መላእክት ህሊና ሰውነት ታሪክ ምን ይለናል? ጻድቅ እያስፈጀን እርጉም እያመለክን መኖር ቀጥለናል፡፡   ጭራቁን ዘንዶውን እባቡን ተኩላን ሙሴና እያሱ እያልን፣ በዜማ ያወደስን የአገር መሲህ እያልን ተእግራቸው ተደፍተን፣ የፍትህ ጠበቃን የእውነት ሐዋርያን ነቢዩ እስክንድርን አሳልፈን ሰጥተን፣ መኖር ስንቀጥል

 አድዋን በግጥም

እምቢኝ ለማተቤ – እምቢኝ ላገር ብሎ ፤ ሚስትና ልጆቹን – እርግፍ አርጎ ጥሎ፤ እርሻው አይታረስ! – አረም ይብላው ብሎ፤ አረም እንዳይበቅል – ባድዋ ተራራ፤ በጎራዴው አርሶ – ጥይቱን የዘራ፤ ጭንቅላት የቀላው –

የእሁድ እንጉርጉሮዬ ጨለማው ረዘመ~ ምንም አልታየን፣ ጀንበር ብልጭ ብላ~ቀን በወጣልን። በረጅም ሩጫ ~ ኖረን ስናሸንፍ፣ ወደ ሁዋላ ሆነ ~ላጭሩ ስንከንፍ ። በጊዜ ውንበዳ~ መላ የለው ዘንድሮ፣ ቤተሰላም ሆነ~ጉልት ላምባጉሮ። ስንበሌጥ ከመርን~ በጊዜ

የቅድመ ታሪክ የሰው ልጅ መስፈሪያ ሆና አሻራውን አስቀምጦባት፣ የሰው ዘር መብቀያ የሃይማኖቶች ሁሉ መሬት፣ የብዙዎች መሰብሰቢያ የረጅም ታሪክ ባለቤት፤ ያብሮ መኖር የነፃነት የግብረገብ አምድ ፅናት፣ የዘመናት እናት አዛውንት ልጆቻቸውን ያሳደጉባት፤ ተምሳሌት የሆንሽ

ይድረስልኝ ላንተ በቁምህ ለሞትከው በደም ተጨማልቀህ ገምተህ ለሸተትከው ክቡር አልልህም ክብር የት ታውቅና ዶክተር አልልህም ምኑን ተማርክና ሃገር ሞተች እንጂ ባንተ ድድብና እስኪ ልጠይቅህ ማነው ያለህ በርታ እንደዚህ አርክሶ ያጣላህ ከጌታ እንዳሻህ

  በደም የጨቀዬው የሳሪዮስ መስቀል፣ ባልነበር ልዩነት ባልተሰራ በደል፣ መንጋውን ሰብስቦ ይላል እንበቀል። የኦነግ ሲኖዶስ የጨበጠው መስቀል፣ ይላል ግደል!ግደል! ይላል ስቀል!ስቀል! ከፍ ካለው ቦታ እራሱን አውርዶ፣ ቀሳውስቱን ገሎ ፣ምዕመናኑን አርዶ፣ ክርስቲያን ነኝ

“ተጠጋ ወደ እሳቱ”አገር ሳያጠፋ በቅጠል

ኳ! ኳ! ኳ! ይላል፤ በማርያም ደጃፍ – በገብርኤል፤ በጎርጊስ ደጅ – በሩፋኤል፤ በጨርቆስ ደጃፍ – በአማኑኤል፤ በተክልዬ – በሚካኤል፤ ኳ! ኳ! ኳ! እያለ፤ የመጨረሻው ደወል ተደወለ ! አትንበርከኩ በቃ ! ቆማችሁ የጴጥሮስን ሞት

አእምሮ አሸክሞ በአምሳሉ ቢፈጥርህ፣ የሆድ ቀፈት ጋርዶህ ልቡና አልቦ የሆንክ፣ እንኳንስ ሰማዩ ላይ ሆኖ የሚያይህ፣ ምድሩም “ጉድ ነው” ብሏል ነገ የሚውጥህ፡፡ በሥራው መዝነው ብትባል ሰባኪን፣ በቀጣፊ እሰተንፋስ እንደ ትቢያ እምትበን፣ ወና ባዶ

የሚጫወት የፖለቲካ ገበጣ ገጣባ፣ አንኮላ፣ ባዶ ሌጣ እንደ እስስት ተለዋዋጭ ለምዕራብ-ምሥራቅ አሽቃባጭ፣ ትናንት ግፋ በለው ጦረኛ ዛሬ የሰላም ዘብ ሃገርተኛ ሃኬተኛ፣ አገዳዳይ ዓይን አውጣ ተገለባባጭ የወሬ ሞጥሟጣ ዘር-ጎሳ-ብሄረሰብ መዝግቦ በህገ-መንግስት ደንግጎ ገድቦ

ዝሆኖች ሲጣሉ የሚጓዳው ሣር ነው … ይኼ ሣር የሚሉት የኢትዮጵያ ህዝብ ነው ? እንበል … ህዝብ ሣር ነው ? ገዢዎችም ዝሆን … አሳር የሚያሳዩት በማብዛት ሥቃዩን ። … የሰው ሣርነቱ እውነት አይደለ