በዓለም ላይ ከሚገኙ አገሮች መካከል ከፍተኛ የኃያላን አገሮች ፉክክር የሚታይበት አንዱ የዓለም ቀጠና ቀይ ባህር ሲሆን ኢትዮጵያ ዋነኛዋ ነች። ከአጼ ቴዎድሮስ ዘመን መንግሥት ጀምሮ ኃያላን አገሮች በኢትዮጵያ ላይ ያሏቸውን ፍላጎቶች በተለያዩ መልኮች አንጸባርቀዋል። አጼ ቴዎድሮስ የእንግሊዝን መሠሪ አካሄድ በጽናት ሲመልሱ ቆይተው መቅደላ ላይ በውጊያ ገጠሟቸው። እንግሊዝ ከግብጽ፣ ኤደን፣ ቦምቤና በርበራ የተውጣጡ 32000 በቅኝ አገዛዝዋ የሚማቅቁ የደሃ ልጆችን ይዛ ነበር አይበገሬውን ቴዎድሮስ ለመውጋት የመጣችው። ይህ አጼ ቴዎድሮስን ለመጣል 9 ሚሊዮን ፓውንድ የወጣበት ጦርነት ከቅኝ ገዥዎች የወረራ ታሪክ ሁሉ ከፍተኛው ነው ሲሉ አንድ ምሁር ተናግረዋል። አጼ ሚኒልክ የኃያላን አገሮችን ጣልቃ ገብነት በመላ አልያም በዲፕሎማሲ ሲያለዝቡ ቆይተው ነገሩ እየከረረ ሄዶ የአድዋው ጦርነት የመጨረሻው መልስ ሆነ።
ኃያላኖቹ አገሮች ይህን ያህል ሽንጣቸውን ይዞ የሚያውገረግራቸው እነዚህን ጦርነቶች ሊያወራርዱ እንደሆነ ሕዝቡና ደጋጉ ምሁራን እንጂ ልባቸው የታወረው ልህቃኑ ይህ ጉዳይ ፈጽሞ የገባቸው አይመስልም። ምዕራብያውያኑን በግጭት ሃሳብ የሚያግዛቸው ቀደም ሲል በተለያየ ዘዴዎች ያሰውጧቸው እውጭ የሚገኘው ፊደል የቆጠረው ጥቂት ልህቅ ነው። እነዚህ የግጭት ሃሳብ አፍላቂ ምሁራን ፊዚክስና ኬሚስትሪ አጥንተው ኖሮ ኒውክለር ደፍድፈው ሃገሪቱን ብርሃን በብርሃን ያደርጓት ነበር። በእርግጥ እንኳንስ ፊዚክስ አላጠኑ ያስብላል። ምክንያቱም ኢትዮጵያን ከኒውክለር ጦርነት በቀር በሁሉም የጦርነት ዓይነቶች መከራ አብልተዋታል። የክፋት ልህቃኑ በሠላም ይኖሩ የነበሩ ጎሳዎች እርስ በእርስ አዋግተዋል፣ የዘር ፍጅትና ሥልጣን የመያዝ ትግል አስደርገዋል። የኃይማኖት ጦርነት ጭረዋል፣ በፖለቲካ አለመስማማት ሠይፍ አማዘዋል። እነዚህ ሁሉ ግጭቶች ልጆቹን እምዕራቡ ዓለም የሚያኖረውን ልህቃን ሳይሆን የደሆችን ልጆች ደም ነው ደመ ከልብ ያደረገው።
የክፉዎቹ ሃሳብ እውን ሆኖ ኢትዮጵያ በክልሎች ብትበጣጠስ ወድያውኑ ዘው የሚሉት ኃያላን አገሮች በጥቅም ምክንያቶች ሲጋጩ የሚያዋጉት ያንኑ የፈረደበት የደሃ ልጅ ነው። የሸር ሃሳብ አፍላቃቂውን ምሁርማ ለውለታው አስቀድመው እስከነ ልጆቹ እውጭ ይልኩታል፣ ደሃ ዘመዶቹን ግን ያጫርሱበታል። ታድያ ከሞራል አኳያ ማስትሬትና ፕሮፌሰርነት ለተሸከመ ምሁር ይህ ያኮራል ወይንስ ይጸጽታል? ኢትዮጵያን ማፍረስ ጨርሶ እንደማይሆን ሸረኛው ገብቶት ይሆን?
ኢትዮጵያውያን ወያኔ ከተገበረችው የሸር ፖለቲካ መራቅ አለባቸው። መንግሥት ለመቀየር ቢፈልጉ እንኳን ከክፋት መራቅና በችሎታና ሃቅ ተጠቅመው በሥልጣን ላይ ያለውን መንግሥት ማውረድ ይገባቸዋል። ከሸረኛ ይልቅ ጉልበተኛ ይሻላል። ሸረኛ ጥቂት ጊዜ ይገዝፋል ሞቱም ከንቱ ይሆናል። አንድ የቻይና ሰው “የሸረኛ ሞት ከላባ ይቀላል የደጋግ ሞት ደግሞ ከተራራ ይከብዳል” ይሉ ነበር ይባላል። አቶ ኢሳያስ ጥሩ ምሳሌ ናቸው። ይኑራቸውም አይኑራቸውም በራሳቸው ይተማመናሉ።
በምዕራቡ ዓለም ድጋፍ አግኝተው እስልጣን ላይ ቢወጡ ያንኑ ድጋፍ ምዕራብያውያኑ ሲጎትቱት ተመልሶ በጭቃ መለወስ ይመጣል። ምዕራብያውያኑ ዓለም ኢትዮጵያን በእጅ አዙር እንዲገዛ የፈቀዱለት የትግራይ ልህቃን ትግራይን አልምተው እነሱ ደግሞ አዲስ አበባና አሜሪካ ባለፎቅ እንዲሆኑ ነበር ሸር የዘየዱት። ለሃያ ሰባት ዓመት ቦረቁ፣ ጨፈሩ። የትግራይ ልህቃን ደሃውን ወጣት አስፈጅተው አራት ኪሎ ሲቀመጡ የሞቱላቸውን የትግራል ልጆች ረሱ። ከሃያ ሰባት ዓመታት በኋላ ከአዲስ አበባ ወጥተው መቀሌ ገቡ። እንደገና አራት ኪሎ ለመግባት ሸር ሲወጥኑ የሃገር መከላከያውን አጥቅተው ጦርነት ጫሩ። በሰሩት ሸር ሲደቆሱ ደግሞ እውጭ የሚገኙ ተጠቃሚዎችና አስቀድሞ የተከፈላቸው ሎቢይስት ብዙ ጮኹላቸው። ሸር እንጂ ደግነት የሌለቸው የወያኔ ልህቃን ገና ብዙ ያፍጨረጨራሉ፣ መጨረሻቸው ግን ከላባ መቅለል፣ እንደገና መቅለል ነው።
ለትህነግ ሸረኞች የሰው እጅን ማየት እንደ ድል ነው። ኢትዮጵያውያን ቢራቡ እንኳን ያልተራቡ መስለው ይታያሉ። የትግራይ ሕዝብ ደግሞ እጅግ ኃይማኖተኛ ነው፣ አምላኩን ይፈራል። ከአብራኩ የወጡት ጥቂት ልህቃን ግን በልማት ፈንታ ረሃብ እያባባሱ ወገናቸውን መለመኛ ያደርጉታል። ወያኔ ረሃብን ለምዕራቡ ዓለም እጅ መንሻ ያውሉታል። ይህን ስልት ከየት እንደተማሩት አይታወቅም። አማኙ የትግራይ ሕዝብ ሸርን በእጅጉ ይጠየፋል።“የትግራይ ሕዝብ ተራበ፣ የእርዳታ አቅርቦት መንገዶች ይከፈቱ” በሚል ሠበብ እሚገባው የእርዳታ ስንዴ ውስጥ ቦንብና ጥይት ይታጨቅበታል። ደሃው ሕዝብ ትንሽ ስንዴ ሲደርሰው አማጽያኑ ደግሞ አብዛኛውን የጦር መሳርያ ይቀራመታሉ። በደጉ የትግራይ ሕዝብ ረሃብ አራት ኪሎ የሚገባው ወያኔ “ኢትዮጵያን እንኩ ፈንኝጩባት” ሲሉ ለምዕራቡ ዓለም ያስረክቧታል። ደሃው የትግራይ ሕዝብ እንደሌሎቹ ደሆቹ የኢትዮጵያ ሕዝብ ይጎዳል። ያም መከረኛ የውጭ ነዋሪው ኢትዮጵያዊ ላቡን አንጠፍጥፎ ፈረንጆቹ የማይሰሩትን ሥራ እየሰራ፣ ሳይበላ ሳይጠጣ ገንዘብ አጠርቃሞ አዲስ አበባና እትላልቅ ከተሞች በቀለሳት ቤት ተመልሶ እንዳይኖር ተስፋው ይሟጠታል። ከዛሬ ነገ ይሻላል እያለ በሃሳብ ሲዳክር እዛው ባዕድ አገር ይከርማል። ሃቀኛ ልህቃን እነዚህን ክፋቶች ሊረዱት ይገባል።
ጥቂት የፖለቲካ ልህቃን በትግል ስም የያዙትን የሸር ስልት ሊለውጡ ይገባል። “በምዕራቡ ዓለም ተገግፌ ሥልጣን ልያዝ” ማለት ነገ ሌላ መከራ ነው። ረሃብን፣ ሠባዓዊ መብት ጥሰቶች እያባባሱ እነዚህኑ ችግሮች ለምዕራቡ ዓለም ሸጦ እስልጣን መንፈናጠጥ ነገ ሌለ ቀውስ ነው። ሥልጣን ከተፈለገም እውነትንና ምክንያታዊነትን ተደግፎ ወንበሩን መያዙ መልካም ነው። እውነትና ምክንያታዊነት የሌለው የሥልጣን ግብ ላንድ አፍታ እፎይታ ስትሆን ለዘለቄታው ግን ውድቀት ነች። ወያኔ በግፍ ከያዘችው የአማራ መሬቶች ወጥታለች። አማራው ለመሬቱ የሚታገለው ሃቅንና ምክንያትን አዝሎ ነው፣ መስዋዕትነቱም ከተራራ ይልቅ ይከብዳል። ይህን መሬት ዳግም ለመያዝ የሚደረግ የሸር ውጊያ ሙከራ ሃቅና ምክንያት የለውም ሞቱም ከላባ ይቀላል።
ኢትዮጵያ ለዘላለም ትኑር
