ፈጣሪ ፊቱን ወደ ሰው ይመለስ ዘንድ ፤ ሰው ሁሉ ፤ በነገር ሁሉ ፣ እግዛብሔርን ማስቀደም አለበት ። ይሁን እንጂ ሰው ሁሉ በነገር ሁሉ የሥጋውን ጥቅም እንጂ የፈጣሪን ፍላጎት እንደማያሥቀድም የታወቀ ነው ። የሥጋ ጥቅም ሰውን በሽንገላ ኗሪ ያደርገዋል ። የዓለም ተፈጥሮ ፣ የተፈጥሮ ውበት ቀልቡን ይገዛዋል ። እናም ተፈላሳፊው ሰው ልጅ ፣ “ ሣቢ ፣ ጨምዳጅ ፣ አደዛዥ ና አፍዛዥ የሴት ውበት ፈጥሮ ሲያበቃ ፣ እግዜሩ ለምን አታመንዘር አለ ? “ በማለት ጥያቄም ይጠይቃል ።
ሰው ልጅ ፣ አሁን እና ዛሬ የሚያገኘውን ለህይወቱ ቅመም የሚሆነውን ሁሌም ይፈልጋል ።እጅግ ስልቹ ስለሆነ ሁሌም ማጣፈጫ ነገር ይፈልጋል ። ሴት ሆነ ወንዱ በህይወቱ መደሠትን አጥብቆ ይሻል ። “ በዚህ ዓለም ከምግብ ፣ ከመጠለያ እና ከሠላም ቀጥሎ የሚያሥፈልገው ሌላ ደሥታን ይፈልጋል ። የተቃራኒ ፆታ ግንኙነትንም እዚህ ደሥታ ውሥጥ የሚደመረው ለዚህ ነው ።
አማኙ ሰው ሁላ ፣ እግዛብሔርን አሥቀድማለሁ ” በአፉ ይላል እንጂ ፤ የሚያሥቀድመው የየግል ደስታውን ነው ። በዓለም በህይወት ያለ ፣ የበዛው ሰው በአፉ ብቻ ነው በነገር ሁሉ ፈጣሪውን የሚያሥቀድመው ፡፡ በተግባር ሲፈተሽ ግን ፤ ማሥቀደም ይቅርና በሐጢያት መፀፀት የማይነካካው ነፍ ነው ። እውነቱ ይህ በመሆኑም ሰው ማለት ያለበት ፦” አቤቱ የምሠራውን አላውቅም ና ይቅር በለኝ እንጂ ፤ ነው ። እንሆ ዛሬ ንሣሐ ገብቻለሁ ፡፡ ተመልሼም ለሥጋዬ ብዬ አልሸቅጥም ። “ ። ይበቃል ፡፡ …
” በነገር ሁሉ እግዛብሔርን አሥቀድሙ” ቅዱሳን መፀሐፍት ቢሉንም እኛ ዓለማዊ ሰዎች ግን እግዛብሔርን በነገራችን ሁሉ አላስቀደምንም ። በማሥተዋል ካያችሁት ከፈጣሪ ቃል መራቃችን እውነት ነው ። የበዛው የእግዜር ፍጥረት የሆነው ሰው ፥ እግዚአብሔርን አስቀድሞ አያውቅም ፡፡ ዓለማዊ ፣ ምድራዊ ሰዎች ሁላችን ፣ እግዚአብሔርን እያሥቀደምን አያደለም ። በምድር ላይ ፈጣሪያቸውን የሚያሥቀድሙ ሰዎች አይኖሩም ማለቴ እንዳልሆነ አሥምሩልኝ ። በኢትዮጵያ እና በመላው ዓለም ለፅድቅ የሚበቃ ተግባር እየፈፀሙ ያሉ ጥቂት ብፁአን እንዳሉ ይታወቃል ። መንግሥተ ሠማይ የእነሱ ናት ይላል መፀሐፍ ቅዱስ በሐዲስ ኪዳን ።
ብዙዎቻችን ግን በአመዛኙ ዛሬ ና አሁን የምናሥቀድመው ገንዘብን እንደሆነ እሙን ነው ። ያለ ገንዘብ በዚህ ዓለም በህይወት ለመሠንበት ያሥቸግራልና ። ገንዘብን ተከትሎ ደግሞ ጥቅም የሚሉት ይመጣል ። ሰው ሁሉ ጥቅምን ሥለሚወድ ከሚጠቅመው ጋር ይጣበቃል ። በገንዘብም ፈቃድ ይኖራል ። በአቋራጭ መበልፀግ የሚመጣው በገንዘብ መጠቃቀምን ተከትሎ ነው ።…የሥጋ ደስታን ፍለጋ ።
ለሥጋ ደሥታ በእጅጉ በማሰብ ፣ በልተህ ታበላለህ ። ሌላውም እንዲሁ በተዋረድ በልቶ ያበላል ። አንዳንዴም ለመብላት ሲል ሊያስበላህ ሁሉ ይችላል ። አፈር ። ( ከዛም ደቼ ብላ ! ይልሃል ። አፈር …) ለዚህ ነው በልቶ ሢተርፈው ፣ ሚጢጢ ከሚያጎርሰን አጠገብ ጭራችን ሥንቆላ አይወድቁ አወዳደቅ ሥንወድቅ የምንታየው ። አብልቶ ፣ አብልቶ ድንገት ጥግብ ሥንል ” ደቼ ” የሚያሥበላን ።
በነገራችን ላይ ግለሰብ ብቻ አይደለም ደቼ የሚያሥበላው ። ህዝብም ፣ ከመሥመር የወጡ ፖለቲከኞችን እና ባለሥልጣናትን ደቼ ያሥበላል ። ጥቂት የማንባለው ፖለቲከኞች ፣ ፈጣሪያችንን ማሥቀደም ይቅርና ፈጣሪን ሥለማናውቀው ፣ በውሸት ከራስ ፀጉራችን እስከ እግር ጥፍራችን ሥለተሞላን የኋላ ፣ ኋላ በትዝብት እያየን ያለው ህዝብ ደቼ እንደሚያሥበላን ከወዲሁ እንረዳ ። ለጊዜው ነው ፣ሆድ ሲያውቅ ፣ በቀጣፊ አንደበት ተሞልተን ፣ ባልጀራችንን ከሥልጣኑ ለማውረድ ሥንል ብቻ ፣ ” መና ከሠማይ አወርድላቸዋለሁ ። ” እያልን የሚታዘበንን ህዝብ የምንሸነግለው ። ፣ ይኽ በቅጥፈት የተሞላ ድርጊታችንም በኑሯችን ሁሉ እግዛብሄርን እንደማናስቀድም ይመሰክራል ፡፡…
ይኽ ሁሉ ቅጥፈት ፣ ሥጋችን ከሌላው ሰው ሥጋ ይልቅ ደልቶት እንዲኖር በመፈለግ የሚከናወን ነው ። በተለይም የአፍሪካ ፖለቲካ በመርህ ዓልባ ፣ ጀርባ ማከክና ማሳከክ የተቆላለፈ ነው ። በአፍሪካ ያለ ፖለታከኛ እኮ ነው በአመዛኙ ፣ በጠራራ ፀሐይ እየዋሸ ፣ ከፈጣሪ ይልቅ ለሤጣን ሲያዠረግድ የሚስተዋለው ። ሰው መሆኑንን ፈፅሞ ዘንግቶ ራሱን እንደ አምላክ በመቁጠር ሰማይን በርግጫ የሚለው ።
ፖለቲከኛው ፖለታካ ሥላልገባው ፣ ከፖለቲካል ሣይንሥ ውጪ ሆኖ ፣ የራሱን የፖለቲካ ወንጌል ፈጥሮ በመሥበክ እያጭበረበረ ቢኖር ባይገርምም ፣ ከፖለቲካው ዋና መድረክ የሌለነው እንዴት ነው ጥቂት እንኳን በነገራችን ላይ ሁሉ ፣ ፈጣሪያችንን ማሥቀደም ያቃተን ? ከምር ሥንቶቻችን ነን የፈጠረንን አምላክ በውል የምናቅ ? ሥንቶቻችን ነን እግዚአብሔርን እረሥተን ከሌላው ልቀን ለመታየት ፣ ለመግዘፍ ፣ ” ምናልባትም አምላክ ለመሆን ” እየጣርን ያለነው ? … በገንዘብና በጠመንጃ ቡድን ፈጥረን የምንገዳደለው ሥንቶቻችን ነን ? ። በሤራ ተቧድነን የጓዳችንን ውድቀት ማፋጠን የዘወትር ድርጊታችን አይደለም እንዴ ? ። አብዘኞቻችን ተምረናል ፣ አውቀናል ። የምንል ሰዎች ። ለሥልጣን የሚታገሉትሥ “ ጓድ “ መንግሥቱ ኃይለማርያም እንዳሉት “ አንድ በሆነችሁ የመሪነት ወንበር ላይ ፊጥ ለማለት “ ሎቢ ( ደላላ በብዛት ) መቅጠርና በደላላ አገሩን በሐሰት ወሬ ማዳረስን ቢያያዙት ና በነገራቸው ሁሉ ሤጣንን ቢያሥቀድሙ አይገርምም ። የሚገርመው ፣ በጥቂት ምሁራን የሐሰት ወሬ ፣ ተገፋፍተን ፣ የእኛ በመንጋነት አገር ማተራመሥ ነው ።
ሌላው አሥገራማ እና ግራ የሚያጋባው ነገራችን ፣ አንዱን ጎሣ አግዝፎ አንደኛውን ማኮሰስ የዘወትር ሹክሹክታችን መሆኑ ነው ። አንዱን ጎሣ ባለምጡቅ ጭንቅላት እና መሪ ለመሆን የተፈጠረ አድርጎ ፤ ሌላውን ጎሣ መምራት የማይችል ጠባብና መሐይም አድርጎ መሣልና ጥላቻ መፍጠርን ደግሞ የየዕለት ሙያ ያደረግን ጥቂት አንባልም ። ይኽ የሚመሠክረው በነገር ሁሉ እግዚአብሔርን ያለማሥቀደማችንን ነው ። ሰው መሆናችንን ክደን ፤ አምሳያችንን ለመግደል ቢላ መሣላችንን ነው የሚያሳብቀው ።
እንሆ ዛሬም በየቀኑ የጦርነት ነጋሪት እንጎሥማለን ። የዘመናት መገዳደላችን ቀጥሏል ። ዛሬም አንዳንድ ጎሣ ለመግደል የተፈጠረ ሀኖ በህለና ቢሥ ፖለቲከኞች ያለ ሐፍረት ይፎከርባበታል ። ይኽ ድንቁርና አይደለም እንዴ ? በእልህና በቁጭት ፣ በበቀል ሥሜት ፣” በለው ጣለው ! ውገረው ! ልኩን አሣየው ! እሠረው ! አሰቃየው ! አሩ እንዲጠማው አድርገው ! ከዛም ለሞት አሣልፈህ ሥጠው ! ወዘተ ። ” ማለትን ? ። ባህል አደረግነው እኮ !
አናም ዛሬ ምሁር ሲታሰር ፤ ” ይኼ ጥጋበኛ ደብተራ ! ዋጋውን አገኘ ። ” የምንለው እኩይ ምግባርን ባህላችን አድርገን አይደለም እንዴ ??? አይደለም ? ታዲያ ምኑ ላይ ነው ” በነገር ሁሉ እግዛብሔርን ወይም ፈጣሪያችንን አስቀድመናል ” የምንለው ? ( ኃይማኖተኛነታችንሥ መገለጫው ምንድ ነው ? “ መግደል ነው ? ማመንዘር ነው ? በሐሰት መመሥከር ነው ? ጓደኛቻችን መጥላት ነው ? ዘወትር መሳደብ ነው ? በሥኬታማ ሰዎች እርር ድብን ብሎ መጨሥ ነው ? እግዛብሔርን ትቶ ለጣዖት መሥገድ ነው ? መሥረቅ ነው ?…”
ምንድነው የዛሬ ና የአሁን መልሣችን ? ማነው እኔ አልዋሽም ባይ ከመሐላችን ? ያለ ውሸትሥ ከሰው ጋር እንዴት ይኖራል ? ሰውን የማይጎዳ “ በነጭ ውሸት “ የሚፈረጅ ውሸት እኮ አብሮ ለመሰንበት እጅግ አሥፈላጊ ነው ። ማነውሥ በነጭ ውሸት ፣ የሰውን ገንዘብ ፣ በብልጣ ብልጥነት አልወሥድም ባዩ ? “ ንግድ በኢትዮጵያ የተፈቀደ ሌብነት ነው ። “ ያለው ማነው ? ረሳሁት ።
ሰዎች ሆይ ! ከነጋ እንኳ ሥንት ና ሥንት ጊዜ ሰውን የማይጎዳ ውሸት ዋሽተናል ። ደሞምም በወሬያችን ጣልቃ ጥቂት ሰዎችን አምተናል ። ሐሜት አውርተናል ። …
የሚከፈው እና ትልቅ ጉዳት የሚያሥከትለው ፣ በምንም ሁኔታ ያልደረሰብንን ሰው ፣ በቋንቋውና በጎሣው ከእኛ ያለመመሣሠል ብቻ ጥርስ በመንከስ የምንፈፅመው ደባ ነው ። …
ደሞሥ ፣ በዕውቀቱ ፣ በችሎታው እንዲሁም አንዳንዱ በሀብቱ ከእኛ በመብለጡ ቀንተን ፣ እርሱን ለማጥፋት ወደ ባለውቃቢ ፣ ጠንቆይ ፣ ደብተራ ና መፅሐፍ ገላጭ ቤት ተደብቀን ና በግላጭ ፣ የምንመላለሰውሥ ሥንቶቻችን ነን ? ለመልካም እና ለበጎ ፣ ሰውን ለማሥተማር የሚተቹ፣ እንከንን የሚያሳዩ ፣ ደፋር የሆኑ ፣ ፊት ፣ ለፊት እውነትን የሚናገሩትን የምንጠላም ጥቂቶች አይደለንም ። ነውራችን በህየወት ሣለን እንዳይገለጥብን በብርቱ የምንጠር ብዙዎች አይደለንም እንዴ ? …
እርግጥ ነው ፣ ሰው ፣ በተፈጥሮው ጠንካራ ጎኑን እንጂ ደካማ ጎኑን በአደባባይ እንዲነሳ ያለመፈለጉ እሙን ነው ። ይኽ ግብዝነት እና የራሥን አሥጠሊታ ገፅታ ለማወቅ ያለመሻት ፣ የተጀመረው ከአቤልና ቃየን መፈጠር ጀምሮ ነው ።( የአዳም ልጆች ። ) ቃየን አቤልን በቅናት ተነሳስቶ ከሰዋራ ሥፍራ ሸንግሎ ወስዶት ሲያበቃ ገደለው ። ከገደለው በኋላ ፈጣሪያችን ድርጊቱን አይቶ ነበርና ፣ የቃየንን ምላሹን እያወቀ ሲጠይቀው ፣ ያለው ምን ነበር ? እጠቅሳለሁ ፣ ” እግዚአብሔር ቃየንን አለው ” ወንድምኽ አቤል ወዴት ነው ? እርሱም አለ ፣ ” አላውቅም ፤ የወድሜ ጠባቂው እኔ ነኝን ? ” ዘፍጥረት መዕራፍ 4 ቁጥር 9 ፡፡ ? …ዛሬም እኛም የእኩዩ ቅናት ዛር ሲሰፍርብን እንደ ቃየን እያደረግን አይደለም እንዴ ? …
እውር በነበርነበት ሰዓት የዓለምን መንገድ ፣ ከፈጣሪ በተሰጣቸው ፀጋ በመምራት ፣ ወደ ብርሃን ያወጡንን እንደ ጠላት የቆጠርን ፤ ፈራሽ ሥጋችንን የምናሞላቅቅ በብልህ ሰዎች ምርኩዝም ሀብታም የሆንን በየቀበሌው የለንም እንዴ ? … በዚህ እጅግ ጠርዝ በረገጠ እራሥ ወዳድነት መንገድ ተጉዘንስ እንዴት ነው ፣ ሁለት ሆነን ብዙ የሆንበትን ፣ ቤተሰብ በመልካም ሰብዕና የምንገነባው ? …
ከቤተሰብ ፣ ማህበረ ሰብ ፣ ከዛም ህብረተሰብ ፣ የማህበረሰቡ ሥብሥብ ደግሞ ህዝብ ይባላል ። ከዛም ይኽ ህዝብ መንግሥት ይመሠርታል ። ታዲያ ራሱን በመልካም ዲሢፕሊን ያላነፀ ፣ ሰው መሆኑንን እንዲረሣ ፣ እግዛብሔርንም በቅጡ እንዳያውቅ የተደረገ ፤ ትውልድ ፣ እንዴት ነው ፣ አገርን በማበልፀግ ና መጪውን ትውልድ ለማኩራት የሚችለው ? …
እንደ ህዝብ ፣በዚህ ዓይነት ከፈጣሪ በራቀ “ በጠልፎ መጣል “ መንገድ ተጉዘን ና በጥላቻ ተሞልተን የምናልፍ ከሆነ እኮ ፣ ተተኪ ትውልድ ብሎ ነገር አይኖረንም ። የማን ዘር ጎመን ዘር ። የዘሬን ብተው ይዘርዝረኝ ይሆናል ነገራችን ። …” ድመት መንኩሳ ዓመሏን አትረሣም ” እንዲሉም ማንኛውም ሰው ፣ ያደገበት ቤተሰብ ና ማህበረሰብ ግልባጭ በመሆኑ ከጥፋት አዙሪት ከቶም ለመውጣት አንችልም ፡፡
ሰው ውጥ የሆነ ቀና አመለካከቱም ሆነ እኩይ የሆነ መሰሪ ተግባሩ የሚመነጨው ካደገበትና ከኖረበት ማህበረሰብ ነው ፡፡ …. ይኽንን እውነት በአንክሮ እናጢነው ። ለአፍታ በጭፍን መጓዛችንን አቁመን ራሳችንን ፣ ሰውነታችንን በብርሃን አእምሮ እንጠይቅ ፡፡ ሁላችንም ሰው ነንና ! እናም ይኽንን ሰውነታችንን ከተገነዘብን ፤ ዛሬ ላይ ሆነን ” አቤቱ ! የምንሠራውን አናውቅም እና ይቅር በለን ። ” በማለት በንሥሐ ወደ ቀልባችን እንመለስ ። ወደ ቀልባችን ሥንመለሥ ነው ፣ በነገሬ ሁሉ ፈጣሪዬን አሥቀድማለሁ ። “ በማለት አፋችንን ሞልተን መናገር የምንችለው ።
