ይሄይስ አእምሮ
ወይ አንቺ ክምሬ አለሁኝ ብለሻል፤
ባታውቂው ነው እንጂ በቁምሽ አልቀሻል፡፡
ይህች ግጥም በልጅነት ካዳመጥኳቸው ሥነ ቃላት የማስታውሳት ናት፡፡ አግባብነቷ ለድሃ ገበሬ ነው፤ ክምሩን በብድርና በልቅት የጨረሰ ገበሬ በክምሩ አጠገብ ባለፈ ባገደመ ቁጥር እያያት፣ ስትወቃ ብድር መክፈያ እንጂ ለርሱ የሚተርፈው ነገር የሌለው መሆኑን ለማስታወስ የሚጠቀምባት ናት፡፡
እኔ እዚህ ላይ ያመጣኋት ግን ለቁሣዊ የምግብና የመጠጥ ጉዳይ አይደለም፡፡ የዘመናችን ሰው በጣም የዋህ ሆኗል፡፡ በተጠመደለት ፈንጂ እየተረማመደ ፈንድቶና ጋይቶ የሚያልቅ፣ በተቆፈረለት ጉድጓድ እየዘለለ በመግባት ራሱን የሚጨርስ፣ በጥቅሉ ጥቂቶችና በጫንቃው ላይ የተጎመሩ ልሂቃን ተብዬዎች የደገሱለትን የመከራና የዕልቂት ድግስ ማስተዋል የተሳነው ሆኗል፡፡ በዚሀች ወረቀት ብዙ መናገር አልወደድኩም – አልችልምም፡፡ ነገር ግን ሁልጊዜ የሚያስጨንቀኝን ነገር ቢያንስ ጥቂት ሰዎች ባገኝ ለነሱ ልተንፍስና መጠነኛ ምርምርና ራስን ፍለጋ እንዲያካሂዱ በማስታወስ የተወሰነ እፎይታ ላግኝ፡፡
የቤተ ሳጥናኤል እምነት በአንቷን ሌቪ በ1966 እ.ኤ.አ በይፋ ከተመሠረተ ወዲህ ይህ ብዙ ታላላቅ መሪዎችንና የኪነ ጥበብ ሰዎችን እያበለሻሸ የሚገኝ ቤተ እምነት በአሁኑ ወቅት ተልእኮውን በማገባደድ ላይ ያለ ይመስላል፡፡ በዚህ ዘመን በሥልጣንና በሀብት የመጨረሻው ጫፍ ላይ ከሚገኙ የዓለማችን ዜጎች ስንቶቹ ከሰይጣናዊነት ነጻ እንደሆኑ መገመት ይከብዳል – ከሞላ ጎደል ሁሉም ጠፍቷል ማለት ይቻላል፡፡ ጊዜው አሳሳቢ ነው ብቻ ሳይሆን እጅግ አደገኛ የታሪክ አንጓ ላይ እንደምንገኝ ይችን ማስታወሻ የምናነብ ሰዎች ልብ ልንል ይገባል፡፡ ለማስታወስ ያል እንጂ ይሄ ነገር የማይሰወርብን ብዙዎች እንዳለን ይገባኛል፡፡ ነገር ግን እንደቃሉ ሆነና ልባችን ከድንጋይ ብሶ ጠጠረ፡፡ በዙሪያችን እየሆነ ያለውን ነገር መረዳትም አቃተን – ብንረዳም ቅሉ የምናደርገውን አጥተን አንድ በመቶ ማይሞሉ የዓለም ዜጎች ዘጠና ዘጠኙን እንደበግ ይነዱት ያዙ፤ አስገራሚ ዘመን፡፡ ‹ምነው በዚህ ዘመን ባልተፈጠርኩ› በሚል ክፉኛ የሚያስቆጭ ዘመን፡፡
ሙሉውን በPDF ለማንበብ እዚህ ይጫኑ